Hoe zeg je dag als je iemand niet kunt missen 

is een bundel met gedeelde smart. Voor de achterblijvers. Een eerbetoon aan het leven van onze doden.  

De dood verbindt. Daar is deze bundel een voorbeeld van.

Wies Sanders en Regine Hilhorst kennen elkaar als vroegere buurvrouwen al meer dan dertig jaar. De laatste jaren liepen ze elkaar helaas te vaak tegen het lijf, bij uitvaartplechtigheden van wederzijds bekenden, waar Wies begeleidde en waar Regine gedichten voordroeg.

Na de dood van buurvrouw Ans uit de straat, besloten ze dat het tijd was om ‘verlies’ te bundelen.

Gebundeld verlies voor de achterblijvers met columns van uitvaartbegeleidster Wies Sanders, gedichten van Regine Hilhorst en illustraties van Lies Koning.
Een boekje om bij te zuchten, te klagen, te schreeuwen of te knikken.
Over zielig zeer en zinloos hoezo. Over stuk en heel graag heel, maar hoe dan.
En dat alles gewoon doorgaat. Dat het toch altijd weer lente wordt.
Misschien biedt het wat troost of maakt het je minder alleen.

Wies schrijft columns voor huis-aan-huisbladen in de regio Twente, over haar werk als uitvaartbegeleider en alles wat de dood met zich meebrengt. Columns waarin zij de mens op zijn kwetsbaarst schetst, als de dood hem overvalt. Want hoe voltooid een leven kan zijn, de dood blijft vrij verbijsterend.
De gedichten van Regine, geschreven uit lijfbehoud na teveel dood dichtbij, zijn bedoeld als aanvulling of verdieping of als contrast bij de columns. De gedichten beschrijven ook het missen en hoe je je als achterblijver weer opnieuw moet uitvinden.

Lies Koning, die al eerder illustraties maakte bij gedichten van Regine, voegde zich later bij het duo en maakt met haar directe illustraties het woord zichtbaar.

Niks is voorbij 

het verdwijnt alleen uit het zicht

Als de zon in de zee als de bril in het haar

als de bol in de grond als je dochters op kamers

als het lijf om de ziel